Córki mroku: Rozdział 1. - Narodziny cz. I

Najpiękniejsze chwile w życiu, to te, które dzieli się z ukochaną osobą, czyż nie? Czas spędzony razem. Wspólne marzenia. Wspólna przyszłość i przeszłość. Czego można chcieć więcej? Jest jedna rzecz, która uszczęśliwi kobietę, również mocno co mąż u jej boku — dzieci.

— Jest pięknie — rozbrzmiał dźwięczny, kobiecy głos.

Drzewa wokół poruszył wiatr, którego szum niósł się po całej okolicy. Na drewnianym podeście, który obiegał cały dom, siedziała białowłosa dwudziestolatka. W ramionach trzymała, utulone błękitnym kocykiem, roczne dziecko. Chłopczyk leżał, w piąstkach trzymając kosmyki mamy. Uśmiechał się,  gaworząc, a jego onyksowe oczy wydawały się śmiać. Wierzgał nóżkami, uwalniając je spod okrycia. Podobnie jak jego matka, która machała bosymi stopami w powietrzu. Miała na sobie aksamitne kimono z różanym wzorem do połowy ud, związane na biodrach czerwonym paskiem.

— Masz racje — odrzekł mężczyzna, stojący w progu przesuwanych drzwi wejściowy.

— Akira! — zawołała radośnie, odwracając głowę w jego stronę i obdarzając go spojrzeniem swoich czarnych tęczówek. Dwudziestoczterolatek podszedł do niej i całując w czoło, usiadł obok. Również trzymał w dłoniach roczne dziecko. — Widzę, że ktoś się obudził — powiedziała, uśmiechając się promienie i zewnętrzną częścią palca, pogłaskała policzek dziecka. — Dobry wieczór, Sho — dodała i zmierzwiła jego długie do ramion, czarne włosy.

Kobieta  zwróciła wzrok, ku zachodzącemu słońcu. Żarząca się kula powoli zanikała w tafli jeziora górskiego. Na niebie zatańczyła pomarańcz, a towarzyszyły jej róż i fiolet. Gdzie nie spojrzeć góry; cisza i spokój. Zewsząd rozchodził się śpiew ptaków. Białowłosa położyła swoją dłoń na ręce męża i siedzieli tak, patrząc przed siebie.

— Sho jest bardo do ciebie podobny — przerwała ciszę.

— Za to Mizun, jest prawie jak twoje odbicie lustrzane — powiedział cicho, nadal patrząc przed siebie.

— A zauważyłeś, że oboje maja oczy po mnie, a włosy po tobie? Wcześniej mieli jasne, nie było widać, ale teraz masz to jak na dłoni. — Ponownie się uśmiechnęła.

Faktycznie — obaj chłopcy mieli czarne oczy i włosy, przy czym ich ojciec był brunetem, o niezwykle niebieskich tęczówkach.

Akira zaczął się zastanawiać, czemu taki anioł, zakochał się w nim. Był mściwy, czasami przerażający, cichy i często popadła w złość. A Tenshi? Tenshi to delikatny kwiat, który powinno się pielęgnować codziennie. Zawsze uśmiechnięta, pogodna i szczęśliwa. Nigdy nie krzyczała, nie płakała. Wszelkie wybuchy jego złości przyjmowała z uspakajającym uśmiechem. Była skarbem, którego straty Akira by sobie nie wybaczył.

~*~

Uwielbiałem włosy mamy. Były bielsze niż mleko i gładkie, niczym jej aksamitne kimona. Jej imię, Tenshi, znaczyło anioł. Przepiękne, skrzydlaste stworzenia, przypominające ludzi; zawsze są przy nas, by nas chronić. Dla mnie była osobą, na której mogłem polegać. Nawet moja silna więź z bratem bliźniakiem, nie była tak idealna, jak ta z moją mamą.

Pamiętam jak dziś, kiedy jako siedmiolatek siedziałem z nią na jednym ze wzgórz, którymi otoczony był nasz dom. Bawiłem się jej kosmykami, z głową położoną na jej udach. Ona delikatnie głaskała mnie po włosach, nucąc wesołą piosenkę. Nagle zerwałem się i wesoło zawołałem:

— Mamo, a jak ona wygląda? — i przysunąłem się bliżej jej brzucha.

— Jak mała, łysa myszka — zaśmiała się. — Ale spokojnie Mizun — dodała, widząc moją nieciekawą minę. — Jeszcze urośnie przez te sześć miesięcy.

Byłem tak szczęśliwy, jak tylko szczęśliwe mogło być dziecko w moim wieku. Byłem członkiem najbardziej poważanej rodziny w wiosce, miałem kochającą matkę, siostrzyczkę w drodze, brata i ojca. A właśnie… Sho od początku był faworytem ojca, który powtarzał, że trzeba być silnym, ale na trening ze mną nigdy nie miał czasu. Sho, Sho i Sho! Oczko w głowie! Wtedy tego nie widziałem, ale z biegiem czasu uświadomiłem sobie, że do jedenastego lutego, byłem piątym kołem u wozu. Potem, to stanowisko przejęła inna osoba…

Ciebie nie ma. Nie usłyszysz. Nie pocieszysz. Nie powiesz, że kochasz. Nie zamkniesz w ramionach i nie powiesz, że będzie dobrze. Ona cię nie zna, ale tęskni. Tęskni za tym, co nieznane. Jest jak ty, ale zniszczyła ją nienawiść ojca. Chciałbym, żebyś była ze mną. Z nią. Z nami.

                            

Jak mógłbym nie pamiętać tego dnia? Śni mi się co noc, jako koszmar, mara senna, której chce się pozbyć. Ona wraca, zawsze wraca, budząc w środku nocy. Pamiętam każdy krzyk. Wrzask, dający do zrozumienia, że mama cierpi.

Spazmy bólu targały jej ciałem. Nerwowo zaciskała zęby i gniotła w rękach materiał brązowego kimona ojca, który siedział tuż obok, z kamienną twarzą. Ale ja wiem, że się bał. Zdradzały go krople potu na twarzy i blada skóra. Byłem dzieckiem, smarkaczem, niemającym pojęcia o życiu i śmierci. Żałuję, do dziś, że tylko patrzyłem. Ale co miałem robić? Miałem siedem lat, do cholery!

 Wychyliłem głowę, przez otwarte drzwi. W pokoju panował półmrok. Widziałem mamę, leżącą na futonie. Była umazaną własną krwią. Płakała. Pierwszy raz w życiu widziałem, jak słone krople spływają po jej zarumienionych policzkach. Bałem się i wydawało mi się, że nad jej osobą widzę anioła śmierci, tak innego, od tego, którego mi opisywała. Potwór przysuwał co raz bliżej do jej gardła kosę, która była symbolem śmierci, aż w końcu ostatnim tchnieniem białowłosa wypowiedziała:

— Kocham was.

Ponury żniwiarz zebrał krwawy plon.

W pokoju przez chwile panowała cisza, przepełniona bólem, złością i… nienawiścią? Nikt nie śmiał jej zakłócić, do czasu, aż zakrwawione dziecko, nie wzięło pierwszego w życiu wdechu i nie zaczęło płakać. Ten dźwięk drażnił nas, dopóki dziewczynka z wyczerpania nie zasnęła. Milczeliśmy w trojkę. Ja, ramię w ramię z Sho, a ojciec przy twarzy mamy, której nie wypuści z uścisku. Był pochylony i zdawało mi się, że łka. On, potężny, niezwyciężony i bezlitosny. Akira, postrach wrogów, płakał. Sam, po dłuższej chwili otępienia rzuciłem się na kolana, trzęsąc się  i przez łzy wołając: „Mamo, nie opuszczaj mnie!”. Do Sho nic nie dotarło. Stał, wpatrując się pustym wzrokiem w okno, z którego było widać obraz, który mama ubóstwiała nade wszystko — zachód słońca. Ale ten nie był pomarańczowy, czy różowy, jak inne. Ten był krwisto czerwony.

Jedenasty luty… Data znienawidzona przez nas wszystkich. Data, która miała wnieść do naszego domu więcej słońca, przyniosła ból, rozpacz i nienawiść do nowonarodzonego członka naszej rodziny.

A to dopiero początek cierpienia, bo przecież narodziny, to nie początek życia. To początek oczekiwania na śmierć.

Rozdział dedykowany…

                                         … Umino, Black Rosie, EmiO, Mina-chan i Aiko!

Oraz wszystkim Tym, którzy czytają!

_______________________
Po 1. jakby co, dziś jest 11 >.< za opóźnienia sorry, ale rodzina się zwaliła, bo dziewiątego moja ciocia miała okrągłą sumkę, co u nas się niezwykle hucznie obchodzi... 

W razie, gdy ktoś czegoś nie rozumie, wytknąć! Tak samo błędy!

Uff. Rozdział napisany już trzeci raz. Módlmy się, aby tym razem ostatecznie! Mam zajawkę na białe włosy, to też nie dziwcie się, jeśli w trzecim rozdziale, moja główna bohaterka pojawi się jako białowłosa niewiasta, a nie jak ostatnio – w czarnych kłakach [oj tak. 2. rozdział należy do Kanamashi, która odnajduje się pod nickiem „Rekin Finansjery” – błagam Was! Pomóżcie mi namówić ją na jego zmianę :< chociażby na „Kan” lub „Tasiu” xD Ten Rekin, to moj głupi pomysł... i ona się go trzyma >D]. 
Popłakaliście się?
No to może chociaż wzruszyliście się :<? 

Pozdrawiam i zachęcam do komentowania!